ფეხბურთელის აღიარება: როგორ გავხდი აზარტული თამაშების მსხვერპლი

წარმატებული ფეხბურთელის კარიერა ხშირად დიდ ფულთან და პოპულარობასთან ასოცირდება. თუმცა, ყველას როდი შეუძლია ამ გამოწვევებთან გამკლავება. ერთ-ერთი ყოფილი პროფესიონალი ფეხბურთელი იხსენებს, თუ როგორ იქცა მისთვის ტრავმის გამო მოცდენილი დრო აზარტულ თამაშებზე დამოკიდებულების საწყისად. უსაქმურობამ, თავისუფალმა დრომ და ფინანსურმა შესაძლებლობებმა მისი მდგომარეობა უკიდურესად გაართულა და კონტროლი დაკარგა.

წლების განმავლობაში, სპორტული წარმატების პარალელურად, ის მძიმე ბრძოლას აწარმოებდა აზარტულ თამაშებზე დამოკიდებულებასთან. ახლა, ხანგრძლივი რეაბილიტაციის შემდეგ, ის საკუთარ გამოცდილებას სხვების დასახმარებლად იყენებს, რათა მათ თავი დააღწიონ ამ "უდაბნოს".

ის შეუერთდა საქველმოქმედო ორგანიზაციას, რომელიც აზარტულ თამაშებზე დამოკიდებულების წინააღმდეგ იბრძვის. მისი თქმით, მან კარგად იცის, რას ნიშნავს დამოკიდებულებაში ყოფნა, მარტოობა, იზოლაცია, დანაშაულის გრძნობა, სირცხვილი და უხერხულობა. მიუხედავად იმისა, რომ თითოეული ადამიანის ისტორია უნიკალურია, მას იმედი აქვს, რომ შეძლებს თუნდაც ერთი ადამიანის შთაგონებას.

მისი პრობლემა ახალგაზრდობაში დაიწყო, მაგრამ პროფესიონალი ფეხბურთელის სტატუსმა და დიდმა ფულმა მდგომარეობა გააუარესა. ის იხსენებს, რომ პირველი ჰონორარი, რომელიც მან მიიღო, საკმაოდ დიდი თანხა იყო. ამ ფულით მას მანქანა უნდა ეყიდა, თუმცა ანგარიშზე თანხის ჩარიცხვიდან რამდენიმე საათში ყველაფერი წააგო. საბოლოოდ, მან თანაგუნდელისგან ისესხა ფული მანქანის შესაძენად.

ის მუდმივად ბანკსა და ტოტალიზატორს შორის მოძრაობდა, ჩეკებს წერდა და თანხას იღებდა. დღის ბოლოს კი ანგარიშზე ნულს ხედავდა, მაშინ როდესაც დილით ათასობით ლარი ჰქონდა. მიუხედავად იმისა, რომ მისმა ხელფასმა მას დამოკიდებულების დაფინანსების საშუალება მისცა, ამან სხვა სფეროებზეც იმოქმედა. ის აღიარებს, რომ შვილებთან და მეუღლესთან ყოფნის დროსაც კი ხშირად ტელეფონით თამაშობდა და საუბრებში სრულად არ იყო ჩართული. სწორედ ეს არის მისთვის ყველაზე სამწუხარო და სანანებელი. თუმცა, ახლა, როდესაც რეაბილიტაციის პროცესშია, თავს უკეთეს ადამიანად გრძნობს. მას აქვს შვილიშვილი, რომელსაც შეუძლია აჩვენოს, როგორია "გაუმჯობესებული" ბაბუა.

ყველაფერი მაშინ გამწვავდა, როდესაც მისმა მეუღლემ ერთ დღეს მოულოდნელად დაბრუნდა სახლში და ის ცხენების რბოლას უყურებდა და ფსონებს დებდა. 24 საათის განმავლობაში ის უკვე ანონიმური მოთამაშეების შეხვედრაზე იმყოფებოდა. ამ შეხვედრებზე სიარული მისთვის საკუთარი თავის გაგების კატალიზატორი გახდა. მისი თქმით, მოთამაშეები ემოციებს თიშავენ და ცდილობენ მათ დამალვას.

ახლა ის ფეხბურთის აგენტია და მიაჩნია, რომ ახალგაზრდა მოთამაშეები უკეთ არიან მომზადებულნი დიდების თანმდევ პრობლემებთან გასამკლავებლად, მაგრამ ხაზს უსვამს, რომ მათ მაინც სჭირდებათ მხარდაჭერა. მნიშვნელოვანია, რომ მისნაირმა ადამიანებმა და ორგანიზაციებმა, როგორიცაა ზემოთ ხსენებული საქველმოქმედო ორგანიზაცია, მიაკითხონ სკოლებსა და საფეხბურთო კლუბებს და დაეხმარონ მათ ამ რთულ გზაზე.