კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკის ქალაქ გომაში სავარაუდო ხოცვა-ჟლეტა მოხდა

ფრედი მუკუზას უკანასკნელი წუთების მოწმე მისი მეგობარი იყო, რომელიც უძლურად იდგა 50 მეტრის მოშორებით. როდესაც გაიგო, რომ ფრედი მოკლეს - როგორც უთხრეს, M23-ის მებრძოლებმა - ის და სხვები სასწრაფოდ მივიდნენ გომაში, კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკის აღმოსავლეთ ნაწილში.

"როდესაც მივედით, ფრედი ჯერ კიდევ სუნთქავდა და მისი წაყვანა გვინდოდა, მაგრამ M23-მა არ დაგვრთო ნება", - ამბობს მეგობარი, რომელსაც ჩვენ ჯასტინს ვუწოდებთ. "როდესაც დაჟინებით მოვითხოვეთ, მათ ტყვიები დაუშინეს მიწას, თითქოს ამბობდნენ: 'თუ გაბედავთ ამ პერიმეტრის გადაკვეთას, ჩვენც მოგკლავთ'."

ამიტომ მათ დისტანცია უნდა დაეცვათ, სანამ ფრედი, 31 წლის, უკანასკნელ ამოსუნთქვას ამოუშვებდა. მხოლოდ ამის შემდეგ მისცეს M23-მა მათ უფლება, მიახლოებოდნენ და წაეღოთ მისი ცხედარი.

მკვლელობამდე ცოტა ხნით ადრე, სამი სატვირთო მანქანა, სავსე მეამბოხე მებრძოლებით, მივიდა ფრედის უბანში - კასიკაში. ეს იყო დაახლოებით 15:00 საათი შაბათს, 22 თებერვალს - თითქმის ერთი თვის შემდეგ, რაც მეამბოხე ჯგუფმა დაიპყრო გომა ქვეყნის აღმოსავლეთში სწრაფი წინსვლის შედეგად.

დაახლოებით ერთ საათში, ჩვენი წყაროების თანახმად, 17-დან 22-მდე ადამიანი დაიღუპა, ძირითადად ახალგაზრდა მამაკაცები. ჩვენ შევაგროვეთ დეტალური ცნობები ადგილობრივი მაცხოვრებლებისგან, რომელთა იდენტიფიცირება შეუძლებელია მათივე უსაფრთხოებისთვის.

ჩვენ ვთხოვეთ M23-ს პასუხი იმ ბრალდებაზე, რომ მათ განახორციელეს მასობრივი მკვლელობა ამ უბანში. მათ არ უპასუხეს.

კასიკას ოფიციალურ პირებს არ გამოუქვეყნებიათ დაღუპულთა რიცხვი და მცირე ან საერთოდ არ არსებობს დამოუკიდებელი სისხლის სამართლის გამოძიების პერსპექტივა იმის შესახებ, რასაც ადგილობრივები ხოცვა-ჟლეტას უწოდებენ.

მაგრამ ადგილობრივები ამტკიცებენ, რომ M23 არის ერთადერთი შეიარაღებული ჯგუფი, რომელსაც შეუძლია თავისუფლად მოქმედება და სროლა გომაში დღისით. იანვრის ბოლოს ქალაქის აღების შემდეგ, მეამბოხეები სრულ კონტროლს ახორციელებენ. 18 დღის განმავლობაში, რაც ჩვენ ადგილზე გავატარეთ, მათი ძალაუფლება აბსოლუტური იყო. წარსულში მათ სხვა რაიონებში სისასტიკეში ადანაშაულებდნენ.

მძიმედ შეიარაღებული მეამბოხეები მარტო არ მოქმედებენ. მათ მხარს უჭერს მეზობელი რუანდა, გაეროსა და აშშ-ის თანახმად. რუანდა ამას უარყოფს, თუმცა აღარ უარყოფს კონგოს დემოკრატიულ რესპუბლიკაში საკუთარი ჯარების ყოფნას და ამბობს, რომ ისინი იქ თავდაცვის მიზნით იმყოფებიან.

ითვლება, რომ M23-მა კასიკა მიზანში ამოიღო ამ ტერიტორიაზე კონგოს არმიის ყოფილი ბაზის გამო. კატინდოს ბანაკი ახლა დახურულია, მაგრამ ზოგიერთი ჯარისკაცი და მათი ოჯახები რაიონში რჩებიან.

"ყველა ჯარისკაცმა ვერ მოახერხა გაქცევა", - განმარტავს ადგილობრივი მცხოვრები. "ზოგმა იარაღი გადაყარა და უბანში დარჩა."

მაგრამ ფრედი მუკუზა სამოქალაქო პირი იყო - დაქორწინებული, ორი შვილის მამა, რომელიც ცდილობდა თავის გატანას. როდესაც მძიმე დრო დადგა, ის საარსებო წყაროს მოტოციკლით მგზავრების გადაყვანით შოულობდა. ის ასევე იყო აქტივისტი და კომპოზიტორი, რომელიც რეპს მღეროდა თავისი სამშობლოს ბევრ პრობლემაზე - მინერალებით მდიდარ ქვეყანაზე, რომლის ხალხიც მსოფლიოში ერთ-ერთი უღარიბესია.

კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკა ცნობილია, როგორც კორუფციისა და არასტაბილურობის ადგილი - და კონფლიქტის ადგილი, რომელიც 30 წელზე მეტ ხანს გრძელდება. ეს იმ შემთხვევაში, თუ ქვეყანა და მისი ტანჯვა საერთოდ ახსოვთ. სექსუალური ძალადობა ენდემურია. მთავრობა სუსტია, საუკეთესო შემთხვევაში.

ფრედის ბევრი ჰქონდა რეპისთვის. ერთ-ერთი მისი სიმღერა არის Au Secours (დახმარება ფრანგულად), ტექსტი სავსეა კითხვებით, რომლებზეც პასუხი არ გაცემულა: "ვინ მივა ამ ხალხის დასახმარებლად? ვინ მივა გაუპატიურებული ქალების დასახმარებლად? ვინ მივა უმუშევარი მამაკაცების დასახმარებლად?... ხალხი საფრთხეშია, მათ საჭმელი არ აქვთ საკმარისი. ისინი [ხელისუფლება] ჯიპებს ყიდულობენ."

მისი გარდაცვალების დღეს ფრედი კასიკაში ახალ ნაქირავებ სახლში გადადიოდა. მისი სიძე ეხმარებოდა სახურავზე ბრეზენტის გადაფარებაში. მისი ცოლისდა იქაც იყო, ფრედის ოჯახისთვის სახლს ამზადებდა. როდესაც სროლა გაიგეს, ისინი შიგნით იყვნენ და კარის დახურვა იჩქარეს, მაგრამ M23-მა დაინახა ისინი.

მეგობარ ჯასტინის თქმით, მეამბოხეებმა ესროლეს და მოკლეს ფრედის ორი სიძე. მას შემდეგ ჯასტინი სახლიდან თითქმის არ გადის, ფულის საშოვნელადაც კი. მისი ოჯახი ბოსტნეულითა და ხილით იკვებება. ჩაი ახლა ფუფუნებაა, რომლის საშუალებაც მათ არ აქვთ. მან შეაჩერა შვილების სკოლაში სიარული, იმის შიშით, რომ ისინი M2-მა საკლასო ოთახებიდან არ წაიყვანოს.