ლუსი ბრონზი: აუტიზმი ფეხბურთში წარმატების მიღწევაში დამეხმარა

ინგლისის ნაკრების ვარსკვლავი, ლუსი ბრონზი, ყოველთვის გრძნობდა, რომ სხვებისგან განსხვავდებოდა. ქალთა ფეხბურთში უამრავი ტიტულის მფლობელი სპორტსმენი, ბავშვობაში ცდილობდა თანაგუნდელების ქცევის კოპირებას, რათა მათ დამსგავსებოდა.

2019 წლის "ოქროს ბურთის" მეორეადგილოსანმა, ბრწყინვალე წარმატებას მიაღწია როგორც საკუთარ ქვეყანაში, ასევე მის ფარგლებს გარეთ, მოიპოვა 22 მნიშვნელოვანი ჯილდო "ლივერპულის", "მანჩესტერ სიტის", "ლიონის", "ბარსელონასა" და "ჩელსის" შემადგენლობაში. ევრო 2022-ის გამარჯვებული და 2023 წლის მსოფლიო ჩემპიონატის ფინალისტი ინგლისის ნაკრებთან ერთად, 33 წლის ბრონზი მილიონობით ახალგაზრდა ფეხბურთელისა და გულშემატკივრისთვის შთაგონების წყაროა. თუმცა, სტატისტიკა და ტიტულები არ არის ერთადერთი, რაც ადამიანს განსაზღვრავს.

დედამისი დიდი ხნის განმავლობაში ეჭვობდა, რომ შესაძლოა, ლუსი აუტისტი ყოფილიყო, მაგრამ ოფიციალური დიაგნოზი მხოლოდ ოთხი წლის წინ დაუსვეს - აუტიზმი და ADHD (ყურადღების დეფიციტის ჰიპერაქტივობის სინდრომი). ნეირომრავალფეროვნების აღნიშვნის კვირეულის წინ, ბრონზმა პირველად ისაუბრა დიაგნოზების შესახებ და იმ გავლენაზე, რომელიც მათ მის ცხოვრებაზე, როგორც მოედანზე, ისე მის გარეთ ახდენს.

მიუხედავად იმისა, რომ ბრონზს აუტიზმის დიაგნოზი მხოლოდ 2021 წელს დაუსვეს, ეს მისთვის მოულოდნელი არ ყოფილა. მისი თქმით, ამის შესახებ ყოველთვის იცოდა. დედამისი ამაზე პატარა ასაკიდანვე საუბრობდა და მის ქცევაში გარკვეულ თავისებურებებს ამჩნევდა. სკოლაში მისი მდგომარეობა გამოიხატებოდა კითხვისა და წერის სირთულეში, რის გამოც დისლექსიის დიაგნოზი დაუსვეს. ბავშვობიდან ბრონზს ძილის პრობლემა ჰქონდა, რის მოგვარებასაც ძილის ექსპერტი ძილის წინ დღიურში წერით ურჩევდა. თუმცა, მისი თქმით, ამ შემთხვევაში მთელ წიგნს დაწერდა, რადგან მისი ტვინი საწოლში წოლის დროსაც კი 100 კმ/სთ სიჩქარით მუშაობს.

ბრონზს საუბრის დროს ადამიანებთან თვალის კონტაქტის დამყარება უჭირს, ხოლო თამაშების დროს თმის შეხების ჩვევა თანაგუნდელებმა და გულშემატკივრებმაც შეამჩნიეს. მისი თქმით, ხალხს ჰგონია, რომ ის სულ რაღაცას აკეთებს, მაგრამ ეს უბრალოდ დამშვიდების საშუალებაა, რასაც ის გაუცნობიერებლად აკეთებს.

ბრონზმა ADHD-ისა და აუტიზმის შესახებ ინგლისის ნაკრების საწვრთნელ ბანაკში შეიტყო. ამან არსებითად არაფერი შეცვალა, მაგრამ მისთვის თვალის ახელის ტოლფასი იყო. მან უბრალოდ მეტი გაიგო საკუთარი თავის შესახებ, გააცნობიერა, თუ რატომ ხედავდა გარკვეულ სიტუაციებს სხვანაირად ან იქცეოდა სხვანაირად. იმის გაცნობიერება, თუ როგორ მოქმედებს მასზე ეს თვისებები, რა სიტუაციებში გრძნობს თავს კარგად ან ცუდად, მისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყო და თავი ბევრად უკეთ იგრძნო.

ბრონზი აღწერს, თუ როგორ აკოპირებდა სხვების ქცევას 20 წლის ასაკში, რათა აუტიზმი დაემალა. ის იხსენებს, რომ ინგლისის ნაკრებში პირველად რომ მივიდა, ვერავის ელაპარაკებოდა. კეისი სტოუნიმ უთხრა, რომ მასთან საუბრის დროს თვალებში არასდროს უყურებდა. ბრონზმა უპასუხა, რომ ეს მის გამო არ იყო, არამედ მისი ბრალი იყო. ის უყურებდა ჯილ სკოტს, თუ როგორ ელაპარაკებოდა ხალხს და ცდილობდა მის კოპირებას. ახლა ამას უკეთ აკეთებს, მაგრამ ზოგჯერ თავს უხერხულად გრძნობს. ხალხის ჩახუტება და საუბრის დროს თვალის კონტაქტის დამყარება მისთვის რთული იყო, რადგან ეს ნორმად ითვლება.

საბედნიეროდ, ბრონზს ყოველთვის ჰყავდა მეგობრები და ოჯახის წევრები, რომლებსაც ესმოდათ, რა აგრძნობინებდა მას თავს უხერხულად. ახლა უკვე მივიდა იმ ეტაპამდე, როდესაც ხალხმა იცის, რომ ჩახუტება არ უყვარს და ამის გამო არ აკრიტიკებენ. ადრე ეს ძალიან აღიზიანებდა, რადგან თვლიდა, რომ ეს სხვების კომფორტისთვის უნდა გაეკეთებინა, მაგრამ ამით ის უფრო უხერხულად გრძნობდა თავს. მნიშვნელოვანია, რომ ყველამ გაიგოს ადამიანებს შორის განსხვავებები.