ინციდენტი მოხდა 1989 წლის შემოდგომაზე, ბოზემენთან, მონტანასთან ახლოს. ამ კორესპონდენტმა წელს ინტერვიუ ჩაწერა ალან იეიტსთან. ალანი ამბობს, რომ ეს და დათვის თავდასხმასთან დაკავშირებული რამდენიმე სხვა ინციდენტი მის მეხსიერებაშია ჩაბეჭდილი. ალანი იმდენად კეთილი იყო, რომ დაწერა მომხდარის შესახებ. ალანის თხრობა ოდნავ რედაქტირებულია სივრცისა და სიცხადისთვის. ეს არის ალანის ისტორია:
მე თეთრკუდიან ირემზე ვნადირობდი ადრე დილით. მხარზე გადაკიდებული მქონდა ჩემი ნახევრად სანდო 303 Enfield. როდესაც ნელა და ჩუმად მივიპარებოდი, ქარი ჩემს მხარეს იყო და ვცდილობდი ხმა არ გამომეღო ნამიან ბალახში, ყურმა ხმა დაიჭირა... „ვუფ, ვუფ, ვუფ“. რაც შემდეგ მოხდა, დაახლოებით ოთხ წამში მოხდა.
ბგერისკენ მივტრიალდი, როდესაც ჩემი თოფი შეუფერხებლად ამოვიდა მხარზე. დათვი ბუჩქის უკნიდან გამოვიდა და მხედველობაში შემოიჭრა. მაშინვე დავინახე პრობლემა... დათვი გაცილებით დაბლა იყო მიწასთან, ვიდრე ჩემი 6’5″ ტანი, და მისი თავი ხტუნაობდა/გორავდა შეტევისას. მე არ მქონდა მყარი სამიზნე. უყოყმანოდ დავეშვი ერთ მუხლზე მაღალ ბალახში და დავიწყე დათვის თავის გორაობის დროის გამოთვლა - რომ ტყვია ნიკაპის ქვეშ გამესრიალებინა. ორჯერ კინაღამ ჩახმახს გამოვკარი ხელი. დრო და სივრცე მეწურებოდა. გადავწყვიტე, რომ ეს უნდა ყოფილიყო დათვის ბოლო ნახტომი. გავიმართე, ყველა ფიქრი თავიდან გამიქრა და სამყარო შენელდა. მე ვუყურებდი, როგორ აკეთებდა დათვი წინაბოლო ნახტომს და დაველოდე... დათვი გაქვავდა - პირდაპირ მე მიყურებდა, თავი ოდნავ დახრილი ჰქონდა, ხმაურით სუნთქავდა. დათვის თვალები აქეთ-იქით დახტოდა და ხელახლა ფოკუსირდა ჩემზე.
ეს დაიწყო სამი იარდის დაპირისპირება. დათვი ინტენსიურად მიყურებდა. მაღალი ბალახი ჩვენს შორის იყო. თითი ჩახმახზე მედო, სამიზნე ქვედა ყბაზე. პრობლემა მქონდა: წაკითხული მქონდა ტყვიების შესახებ, რომლებიც „ხტებოდა“ დათვის თავის ქალადან და დათვის დანარჩენი ნაწილი მაღალი ბალახის გამო ვერ დავინახე.
გონებაში გამიელვა - აღელვებულ და გაბრაზებულ დათვს არ ჰქონდა დარწმუნებული, რომ მე ვიყავი მისი თავდასხმის სამიზნე - ალბათ იმიტომ, რომ თავდასხმის შუა პერიოდში ერთ მუხლზე დავეშვი. ორივე ბალახს ზემოდან ვუყურებდით ერთმანეთს. ვიცოდი, რომ დათვი საბოლოოდ თავს გვერდზე გადაატრიალებდა. თოფი პირდაპირ ყელის ძირში მივმართე და დაველოდე. და დაველოდე. კუნთები მეჭიმებოდა. თვალები ცრემლებით მევსებოდა. თვალის დახამხამება ვერ გავბედე, ამიტომ ნელა მოვჭუტე თვალები. ერთი კუნთი მოვადუნე, ხოლო მეორე კუნთით პოზიცია შევინარჩუნე, კუნთებს ვცვლიდი ტკივილის შესამსუბუქებლად. ადრენალინი ამომივარდა. და მაინც დაველოდე... რამდენ ხანს? ორი წუთი? ხუთი? არ ვიცი. არასდროს გავნძრეულვარ. ჩემთვის ეს სიცოცხლე და სიკვდილი იყო - დათვი ერთი ნახტომის მოშორებით იყო.
უცებ დათვმა თავი მარჯვნივ გააქნია. მაშინვე გავისროლე. შეშინებულმა ვაზნა გადავტენე თოფში. დათვი გაქრა - წავიდა! ნელა წამოვდექი კანკალით, თოფი ზემოთ და მზადყოფნაში. მიწას დავხედე, სადაც დათვი იდგა, შავი დავინახე. ფრთხილი ნაბიჯი გადავდგი წინ და დავინახე, რომ დათვი პირდაპირ ქვემოთ დაეცა, ზუსტად ისე, როგორც იდგა. კიდევ 2 ნაბიჯი გადავდგი და დიდი დათვის გვერდით ვიდექი. თოფი თითებიდან გამიცურდა ისე, რომ ვერც კი მივხვდი. უცებ ფეხებმა მიღალატა. დიდი ძალისხმევით, როცა დაცემა დავიწყე, ერთი ფეხი დავავლე დათვს და პირდაპირ ზურგზე დავეშვი მჯდომარე პოზიციაზე, თითქოს ცხენზე ვმჯდარიყავი. სხეულითა და ტვინით თითქმის კატატონურ მდგომარეობაში ვიყავი.
ვისურვებდი, რომ ეს ისტორიის დასასრული ყოფილიყო - ასე არ არის. ეს აბსოლუტურად ჭეშმარიტი ამბავია.
როდესაც იქ ვიჯექი და სულელურად დავცქეროდი დიდ დათვს ჩემს ფეხებს შორის, სამყარო ირგვლივ მოძრაობა დაიწყო. ერთი წამი დამჭირდა გასააზრებლად, რომ დათვი ადგომას იწყებდა! ჩემს ქვეშ! ჩემი ტვინი ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე საშინელ არეულობაში გადავარდა. სასოწარკვეთილი გადავიხედე დაბლა ჩემი თოფისკენ - წავიდა. „პისტოლეტი“ იყვირა ჩემმა გონებამ. 357 მაგნუმი წელზე გამოვიღე. და გამოვიღე, და გამოვიღე... სასოწარკვეთილი ვიღებდი განმეორებით - დათვი თითქმის სრულად წამომდგარი იყო - მე კი მყარად ვიჯექი უნაგირში. უცებ მივხვდი, რომ ეს ყველაფერი ჩემთვის ძალიან ცუდად უნდა დამთავრებულიყო. გონება გავაჩერე - თვალი ძალდატანებით მოვაშორე დათვს, რომელიც ნელა აქნევდა თავს გვერდიდან გვერდზე და ქვევით ჩავიხედე ჩემს ბუდეზე. სამაგრი, რომელიც იარაღს მიმაგრებდა, ჯერ კიდევ მყარად იყო ჩაკეტილი. მარცხენა ხელით გადავწიე და სამაგრი მოვხსენი. მარჯვენა ხელით იარაღი ბუდიდან ამოვიღე და ლულა ფეხებს შორის დავუჭირე დათვის ხერხემალში, მხრის პირებს შორის. სიკვდილის მოჭიდებით გამოვკარი ჩახმახს. იარაღმა იღრიალა... და დათვი უკან დაენარცხა მიწაზე. პისტოლეტი თითებიდან გამიცურდა. დათვი აღარასოდეს განძრეულა.
დაახლოებით 10 წუთის შემდეგ, ჩემი მეგობარი მოვიდა. დამინახა მჯდომარე და ჩემკენ წამოვიდა. „ორი გასროლა გავიგონე. რამე მოკალი?” - თქვა მან. ლაპარაკი არ შემეძლო. უბრალოდ ნელა ავწიე ერთი ხელი და მივუთითე ქვემოთ, ფეხებს შორის. ის მოვიდა და თვალები გაუფართოვდა! მოთმინებით იდგა ჩემს გვერდით. პისტოლეტი აიღო და ისევ ბუდეში ჩამიდო. ჩემი თოფი იპოვა და ნაზად ჩამიდო ხელებში. (ჩემი თოფი ერთი იარდის მოშორებით იყო, მაგრამ ვერ ვხედავდი).
დაახლოებით 30 წუთის შემდეგ ნელა და კანკალით შევძელი წამოდგომა. ამბავი მოვუყევი. ნაკვალევმა ყველაფერი დაადასტურა - მან დაინახა, საიდან დაიწყო დათვმა შეტევა, 100 იარდზე მეტიდან და სად ვიარე მე. თავისი მანქანით ფერმერის მინდორში პირდაპირ ჩემამდე მოვიდა და დათვი ჩავტვირთეთ და სახლში წავედით. დათვი დიდი დედალი აღმოჩნდა. მშვენიერი ხალიჩა გავაკეთებინე.
ჩემი 1-ლი (თოფის) ტყვია დათვის მარჯვენა ლავიწის ძვლის წვერს მოხვდა, 90 გრადუსით ზემოთ შეტრიალდა და ხერხემალში აფეთქდა, კისრის ორი მალა დალეწა - როგორც ჩანს, ზურგის ტვინი არ გაუტეხია. ჩემმა მე-2 ტყვიამ (158 გრ მარცვლოვანი ჰორნადი XTP/FP) .357-დან, ხერხემალი გატეხა, პირდაპირ ქვემოთ ჩავიდა, მკერდის ძვალი გატეხა და კანში გაიჭედა მიწასთან ახლოს. დღესაც მაქვს ეს პისტოლეტის ტყვია. ეს .357 მაგნუმის ვაზნები ჩემი ხელით დატენილი იყო. ისინი უკიდურესად „ცხლად“ იყო დატენილი. (რედაქტორი - საბრძოლო მასალის გადატვირთვისას არ გადააჭარბოთ რეკომენდებულ მაქსიმალურ დატვირთვას) როგორ შეძლო დათვმა პირველი გასროლის შემდეგ წამოდგომა, ჩემთვის გაუგებარია. წარმოდგენა არ მაქვს, რატომ დამესხა თავს დათვი. ბელების კვალი არ აღმოჩნდა. ჩემი სუნი არ ჰქონდა. უბრალოდ არ ვიცი.
ეს ინციდენტი მონაცემთა ბაზაში შევა, როგორც კომბინირებული თავდაცვა. გამოყენებული იყო როგორც თოფი, ასევე პისტოლეტი. გამოყენებული პისტოლეტი იყო Smith & Wesson model 65, ოთხ დიუმიანი ლულით. ალანს დათვის თავდასხმის სხვა გამოცდილებებიც ჰქონდა, რომლებიც დროის მიხედვით განიხილება.
დამუშავებულია ასინეთა AI-ის მიერ.
გსურთ კომენტარის დატოვება?
კომენტარის დასატოვებლად საჭიროა ავტორიზაცია
შესვლა რეგისტრაციაკომენტარები არ არის
იყავით პირველი, ვინც დატოვებს კომენტარს