სასაფლაოები, სადაც გარდაცვლილ ადამიანებს ვკრძალავთ, უპირველეს ყოვლისა, ცოცხალ ადამიანებს ეხმარება მწუხარების გადალახვაში და სიმშვიდის პოვნაში. ეს ადგილი ცოცხლებისთვისაა განკუთვნილი, ისევე როგორც მიცვალებულებისთვის.
მაგრამ რა ხდება მაშინ, როდესაც გარდაცვლილი არსებები ადამიანები არ არიან, არამედ ჩვენი შინაური ცხოველები?
ცნობილი გახდა, რომ ბარსელონა გეგმავს ქვეყანაში პირველი საჯარო შინაური ცხოველების სასაფლაოს გახსნას. მომავალ წელს დაგეგმილი გახსნა ითვალისწინებს როგორც დაკრძალვას, ასევე კრემაციას, რომელთა რაოდენობა ყოველწლიურად დაახლოებით 7000-ს მიაღწევს.
ეს სიახლე მოულოდნელი იყო, რადგან ბარსელონა მჭიდროდ დასახლებული ქალაქია, სადაც მიწის ნაკვეთები შეზღუდულია და ოჯახების 50%-ს ჰყავს შინაური ცხოველი.
გასაკვირია, რომ ქალაქში, სადაც 180 000 ძაღლია, აქამდე არ არსებობდა საჯარო სასაფლაო შინაური ცხოველებისთვის. როგორც ბარსელონას კლიმატის ცვლილებისა და ეკოლოგიური გარდამავალი პერიოდის საბჭოს წევრმა, ელოი ბადიამ განაცხადა, ამ სერვისს აქამდე მხოლოდ კერძო სექტორი უზრუნველყოფდა. მისივე თქმით, მუნიციპალიტეტის მიერ დაფინანსებული ინიციატივა "მუდმივი საზოგადოებრივი მოთხოვნის" შედეგია.
ევროპასა და ამერიკაში საჯარო სასაფლაოები შინაური ცხოველებისთვის მე-19 საუკუნის ბოლოდან არსებობს. ბრიტანეთში პირველი საჯარო სასაფლაო ლონდონის ჰაიდ პარკში 1881 წელს გაიხსნა. ნიუ-იორკის ჰარტსდეილის სასაფლაო 1896 წელს დაარსდა, ხოლო რამდენიმე წლის შემდეგ პარიზში მდებარე მდიდრული "ძაღლების სასაფლაო" გაიხსნა 1899 წელს.
შინაური ცხოველების დაკრძალვის თანამედროვე პრაქტიკის ისტორიით დავინტერესდი ტორონტოში მდებარე საუკუნოვანი სახლის არქეოლოგიური კვლევის დროს. უკანა ეზოში აღმოვაჩინე დიდი ზომის ძაღლის ნეშტი, რომელიც ისტორიული ჩანაწერების მიხედვით, 1840-დან 1870 წლამდე პერიოდში იყო დასახლებული.
ეს ძაღლი სიბერემდე გადარჩა, მაგრამ, სამწუხაროდ, სიცოცხლის ბოლო თვეებში სახსრების დეგენერაციული დაავადებითა და მძიმე ინფექციებით იტანჯებოდა. მისი დაავადებები იმდენად პროგრესირებდა, რომ ვარაუდი არსებობს, სიცოცხლის ბოლო კვირებში მას გარკვეულწილად უვლიდნენ. შემდეგ კი ოჯახის სახლის უკან, პირად ნაკვეთში დაკრძალეს.
ამ მოხუცმა ძაღლმა დამაფიქრა იმაზე, თუ როგორ ექცევიან ადამიანები შინაური ცხოველების ნეშტებს სიკვდილის შემდეგ. შეიძლება თუ არა ეს ქცევა ასახავდეს იმ ურთიერთობებს, რაც მათ ცხოველებთან ჰქონდათ სიცოცხლეში? ამ შემთხვევაში, რატომ დახარჯეს დრო ძაღლის საკუთარ ადგილას ფრთხილად დასაკრძალად, როდესაც სხვა, შესაძლოა, უფრო მარტივი ვარიანტებიც არსებობდა?
ეს ხომ ეპოქა იყო, როდესაც ადამიანები ხშირად აგდებდნენ მკვდარ შინაურ ცხოველებს მდინარეში, ან ყიდდნენ მათ ხორცსა და ტყავზე.
კარგი ჰიგიენა დაკრძალვის აშკარა მიზეზია - არავის სურს ქუჩაში ან ბაღში ცხოველების დაშლილი სხეულები, მაგრამ ეს მაშინვე არ იძლევა პერსონალიზებული, სპეციალური დაკრძალვისა და საფლავის ქვის გარანტიას.
ყველაზე მარტივი ვარიანტი იქნებოდა გარდაცვლილი ცხოველის საყოფაცხოვრებო ნარჩენებთან ერთად გადაგდება. მაგრამ ასეთი მოპყრობა აშკარად ნაკლებად საზეიმო იქნებოდა და სათანადო ემოციურ სიმშვიდეს ვერ შესთავაზებდა იმ ურთიერთობას, რომელიც, სავარაუდოდ, მნიშვნელოვანი იყო.
ადამიანების დაკრძალვის მსგავსად, შინაური ცხოველების დაკრძალვა ინტიმური კულტურული პრაქტიკაა, რომელიც დროთა განმავლობაში იცვლება და ასახავს საზოგადოების ცვალებად დამოკიდებულებას საყვარელი არსებების მიმართ.
ვიქტორიანული ეპოქიდან დღემდე ბრიტანეთში ისტორიული საფლავის ქვებისა და ეპიტაფიების შესწავლა აჩვენებს ადამიანისა და ცხოველის ამ ცვალებად ურთიერთობას. მე-19 საუკუნეში საფლავის ქვები ხშირად ეძღვნებოდა "მოსიყვარულე მეგობარს".
გსურთ კომენტარის დატოვება?
კომენტარის დასატოვებლად საჭიროა ავტორიზაცია
შესვლა რეგისტრაციაკომენტარები არ არის
იყავით პირველი, ვინც დატოვებს კომენტარს